Przebaczanie - Forgiveness

DUCH ŚWIĘTY

 

Duch Święty jest jedyną częścią Trójcy Świętej, która ma funkcję symboliczną.

 

Jest On nazywany uzdrowicielem, Pocieszycielem i Przewodnikiem.

 

Opisywany jest także jako coś „osobnego”, poza Ojcem i Synem.

Ja sam powiedziałem „jeśli odejdę, będę prosił Ojca,

a innego Pocieszyciela da wam, aby z wami był na zawsze.”

 

Jego symboliczna funkcja czyni trudnym zrozumienie Ducha Świętego, ponieważ symbolizm może być różnie interpretowany. Jako człowieka, a także jedno ze stworzeń Bożych, moje słuszne myślenie, które przyszło od Ducha świętego lub, mówiąc inaczej, Uniwersalnej Inspiracji, nauczyło mnie wpierw i przede wszystkim, że ta Inspiracja jest dla wszystkich.

 

Nie mógłbym Jej mieć, gdybym tego nie znał. Użycie słowa „znać” w tym kontekście jest właściwe, ponieważ Duch Święty jest tak blisko poznania, że je przywołuje, lub lepiej: pozwala, by przyszło. Mówiłem przedtem o wyższym lub „prawdziwym” postrzeganiu,

które jest tak blisko prawdy, że Sam Bóg może przepłynąć przez tę małą lukę. 

Poznanie jest zawsze gotowe popłynąć wszędzie,

ale nie może się przeciwstawiać.

 

Dlatego możesz czynić mu obstrukcje, aczkolwiek nie możesz go nigdy stracić. [...]

[...]Bóg szanuje nawet mylne wytwory Swoich dzieci, gdyż to one je uczyniły. Lecz pobłogosławił również Swoje dzieci sposobem myślenia, który mógłby wznieść ich postrzegania tak wysoko,

że mogłyby niemal z powrotem dotrzeć do Niego.

 

Duch Święty jest Umysłem Przebłagania.

Reprezentuje stan umysłu tak bliski Jedno-Umysłowości,

że wreszcie możliwe jest przeniesienie do niej.

 

Postrzeganie nie jest poznaniem, lecz może być przeniesione lub w nie przejść. Być może bardziej pomocnym byłoby posłużenie się tutaj dosłownym znaczeniem przeniesienia lub „wyniesienia”, ponieważ ostatni krok podejmowany jest przez Boga.[...]

 

[...]Zasada Przebłagania i odosobnienie rozpoczęły się w tym samym czasie. Gdy zostało uczynione ego, Bóg umieścił w umyśle wezwanie do radości. Wezwanie to jest tak silne, że na jego dźwięk ego zawsze jest rozwiewane. Dlatego musisz wybrać słuchanie jednego z dwóch głosów w tobie. Jeden wytworzyłeś sam, i ten nie pochodzi od Boga. Lecz drugi został ci dany przez Boga,

Który prosi cię tylko, byś go słuchał.

 

Duch Święty jest w tobie w sensie bardzo dosłownym.

To Jego Głos wzywa cię do powrotu tam, gdzie byłeś przedtem i gdzie znów będziesz.

Nawet w tym świecie można słyszeć tylko ten Głos i żadnego innego.

Wymaga to wysiłku i wielkiej chęci ucznia się.

Jest to ostateczna lekcja, której się nauczyłem,

a Synowie Boży są równi zarówno

jako uczniowie, jak i synowie.[...]

 

[...]Głos Ducha Świętego nie rozkazuje, bo jest niezdolny do arogancji. Nie żąda, bo nie szuka kontroli. Nie przezwycięża, bo nie atakuje. On jedynie przypomina. Przymusza tylko ze względu na to, o czym ci przypomina. Przywołuje na myśl inny sposób, pozostając spokojnym nawet pośród zamieszania, jakie możesz robić.

 

Głos za Bogiem zawsze jest cichy, gdyż mówi o pokoju.

 

Pokój jest silniejszy od wojny, gdyż uzdrawia.

 

Wojna jest podziałem, a nie pomnażaniem. Nikt nie zyskuje na sporze.

Cóż bowiem za korzyść odniesie człowiek, choćby cały świat zyskał, a zatracił swoją własną duszę?

 

Nie możesz jej stracić, lecz możesz jej nie znać.

Dlatego też jest dla ciebie dopóty „stracona”, póki nie dokonasz prawidłowego wyboru.

[KC, T, 5, I-II, T224-235; s.91, tł. Cezary Urbański]

 

Duch Święty używa czasu, lecz nie jest o nim przeświadczony.

Pochodząc od Boga, używa wszystkiego dla dobra,

lecz nie jest przeświadczony o tym, co nie jest prawdziwe.

Ponieważ Duch święty jest w twoim umyśle, twój umysł również

może być przeświadczony tylko o tym, co jest prawdziwe.

 

Duch święty może mówić tylko za tym, gdyż mówi za Bogiem.

Mówi ci, byś zwrócił swój cały umysł Bogu, gdyż nigdy Go nie opuścił.

 

Jeśli Go nie opuścił, potrzebujesz tylko postrzegać go takim, jakim jest, by został zwrócony.

 

Zatem pełna świadomość Przebłagania jest rozpoznaniem,

że odosobnienie nigdy nie nastąpiło.

 

Ego nie może tego przezwyciężyć, gdyż jest to wyraźne stwierdzenie, że ego nigdy się nie zdarzyło.

 

Ego może zaakceptować ideę, że powrót jest niezbędny,

ponieważ z łatwością potrafi sprawić, że ta idea wydaje się trudną.

 

Lecz Duch Święty mówi ci, że nawet nie jest niezbędny, ponieważ to, co nigdy nie stało się, nie może być trudne. Lecz ty możesz uczynić ideę powrotu zarówno niezbędną, jak i trudną. Jest jednak z pewnością oczywiste, że doskonały nie potrzebuje niczego, a ty nie możesz doświadczyć doskonałości jako trudnego dokonania, ponieważ ta jest tym, czym ty jesteś.

 

W ten sposób musisz postrzegać stworzenia Boże, sprowadzając

wszelkie swoje postrzegania do jednej linii z widzeniem Ducha Świętego.

Linia ta jest linią bezpośredniej komunikacji z Bogiem i pozwala twojemu umysłowi zbiec się z Jego. W tym postrzeganiu nie ma nigdzie konfliktu, ponieważ to oznacza, że całe postrzeganie prowadzi 

Duch Święty, Którego Umysł jest ustalony na Bogu.

 

Tylko Duch Święty może rozwiązać konflikt, ponieważ tylko Duch Święty jest wolny od konfliktu.

 

Postrzega wyłącznie to, co jest prawdziwe w twoim umyśle i szerzy na zewnątrz jedynie ku temu, co jest prawdziwe w innych umysłach.

 

Różnica między projekcją ego a szerzeniem Ducha Świętego jest bardzo prosta.

Ego czyni projekcje, by wykluczać a przez o – oszukiwać.

Duch Święty szerzy, rozpoznając Siebie w każdym umyśle, przez co postrzega je jako jeden.

 

W tym postrzeganiu nic nie jest w konflikcie, ponieważ wszystko, co Duch Święty postrzega, jest zupełnie takie samo. Gdziekolwiek patrzy, widzi Siebie, a ponieważ jest zjednoczony, zawsze ofiarowuje całe Królestwo. To jest to jedno posłanie, które dał Mu Bóg i za którym musi mówić, ponieważ ono jest tym, czym On jest.

 

Pokój Boży znajduje się w tym posłaniu, a zatem pokój Boży znajduje się w tobie.

Wielki pokój Królestwa na zawsze świeci w twoim umyśle, lecz musi świecić na zewnątrz, by ci go uzmysłowić.

[KC, T, 6, II, T315; s.116, tł. C. Urbański]

 

Duch Święty nigdy nie wylicza błędów, bo nie zatrważa dzieci,

a ci, którym brakuje mądrości, są dziećmi.

Lecz zawsze odpowiada na ich wołanie a Jego niezawodność przydaje im pewności.

Dzieci, zaiste, mylą fantazję z rzeczywistością i są zatrwożone,

gdyż nie rozpoznają różnicy. Duch Święty nie czyni rozróżnienia między snami.

 

On po prostu rozprasza je światłem.

Jego światło jest zawsze wezwaniem do przebudzenia, bez względu na to, co śniłeś.

 

W snach nie ma nic trwałego, a Duch święty, promieniejąc Światłem od Samego Boga,

mówi tylko za tym, co trwa na zawsze.

[KC, T, 6, V, T338; s.123, tł. C. Urbański]

 

Funkcją Ducha świętego jest zebrać rozbity obraz Syna Bożego

i ponownie poukładać kawałki na ich miejscu.

 

Ten święty obraz, całkowicie uzdrowiony, daje On każdemu osobnemu kawałkowi,

myślącemu, że sam w sobie jest obrazem.

 

On każdemu ofiarowuje jego Tożsamość, Którą przedstawia cały obraz, a nie mały, odłupany kawałek, o którym z uporem utrzymywał, że nim był.

 

I gdy zobaczy ten obraz, rozpozna siebie.

 

Jeśli nie będziesz podzielał złego snu swojego brata, cud umieści ten obraz w małej luce, pozostawionej wolną od ziaren choroby i grzechu.

 

I tu Ojciec otrzyma Swego Syna, bo Jego Syn był łaskawy wobec samego siebie.

[KC, T, 28, IV, T2177; s.636, tł. C. Urbański]